Krótka historia trumien

Obrzędy chowania zmarłych towarzyszą ludzkości od zarania dziejów. Świadczą o tym odkrycia archeologiczne. Najwcześniejsze ślady rytuałów pogrzebowych zlokalizowano na obszarze zamieszkiwanym niegdyś przez neandertalczyków. Natomiast na terenie obecnych Chin odkryto groby pochodzące z okresu neolitu.

Materiały wykorzystywane przy produkcji trumien

Materiały, jakich używano do wyrobu trumien to: kamień, ceramika, drewno, szkło, bambus, wiklina i płótno. Obecnie trumny wykonane mogą być nawet z kartonu lub biodegradowalnego plastiku. Na specjalne zamówienie trumnę można zrobić w całości lub w części ze złota, a także inkrustować kamieniami szlachetnymi. W zakładach pogrzebowych najczęściej używa się drewna sosnowego, ale popularne jest również dębowe i olchowe. Można je pomalować lub zabejcować na dowolny kolor. Trumny z surowego drewna lakieruje się na błysk lub mat. Dostępny jest szeroki wybór rodzajów okuć do trumien oraz wyściółki wnętrza. 

Jak zmieniały się trumny w ciągu wieków – od sarkofagu faraona po trumny z dzwoneczkiem

Neandertalczycy dbali o to, by przy składaniu ciała do płytkiego grobu lub jaskini wyposażyć zmarłego w przedmioty życia codziennego takie, jak broń, biżuteria czy naczynia. Zwłoki przystrajano piórami, kamieniami i muszelkami. Niektóre kultury w zapewnieniu zmarłym dobrobytu, bezpieczeństwa i powodzenia w kolejnym życiu zaopatrywały groby również w meble, zwierzęta, drogocenne kamienie, a nawet małżonków i służbę, którzy mieli towarzyszyć zmarłemu w nowym życiu.

Starożytni Egipcjanie chowali faraonów w dekorowanych drogimi kamieniami oraz zdobionych złotem drewnianych trumnach. Umieszczano je w sarkofagach, znajdujących się w piramidach zbudowanych na cześć władcy za jego życia. Sarkofagi pokrywano wewnątrz inskrypcjami hieroglificznymi, których intencją było zapewnienie bezpieczeństwa i ochrony zmarłemu w przejściu do życia pozagrobowego. W średniowieczu ostatnim miejscem spoczynku dla osób z rodów szlacheckich często była katedra lub katakumby pod nią. Zwłoki składano w kamiennych sarkofagach, których pokrywy zdobią figury przedstawiające zmarłego oraz jego imię, nazwisko, lata życia i tytulaturę. Wtedy też upowszechnił się zwyczaj chowania ludzi w trumnach. Spowodowane to było szalejącą w Europie zarażą dżumy, ale najbiedniejsi nadal na miejsce ostatniego spoczynku odwożeni byli owinięci w prosty całun.

W związku z dość częstymi pomyłkami, które skutkowały tym, że chowano osoby chore np. na narkolepsję, przez pewien okres trumny wyposażone były w dzwoneczek, który wystawał ponad powierzchnię grobu. Gdyby zmarły „ożył” i zadzwonił, możliwe było szybkie wykopanie go z mogiły. Innym zabezpieczeniem na wypadek pochowania żywej osoby były trumny wyposażone w wieka na sprężynach. Ten rodzaj skrzyń miał zastosowanie, gdy zmarły spoczywał w grobowcu.

Ze względu na to, że zwłoki często wystawiane były na widok publiczny, wnętrza trumien wyściełano gąbką i obszywano materiałem, by zmarły prezentował się godnie, gdy rodzina i znajomi oddawali mu hołd.